Wat betekende jeugdzorg in jouw leven?

Wat maakt dat je bent geworden wie je bent?

Jeugdzorg is net als voetbal: iedereen heeft er wel een mening over. Maar hoe is het om het spel echt gespeeld te hebben? Want niet iedereen krijgt dezelfde talenten mee of goede kansen om die te trainen. Dat geldt zowel voor voetballers als voor kinderen en werkers in de jeugdzorg. Wat maakte dat je degene bent geworden, die je nu bent?

Een kind kiest NIET voor jeugdzorg

Voor een kind popt jeugdzorg ineens in zijn/haar leven op. Het overkomt je als het ware. Vaak komt jeugdzorg bij je thuis. Maar je kunt ook uithuis gegaan zijn. Waarschijnlijk had je liever geen jeugdzorg gehad. Maar stel dat die jeugdzorg er niet was geweest, hoe was je leven dan verder gegaan? Heeft jeugdzorg je op achterstand gezet of je misschien ook geleerd om er zelf voor te gaan?

Een jeugdzorgwerker kiest BEWUST voor jeugd

Jeugdzorgwerker is een vak, waar je voor kiest. Je moet ervoor leren, maar de passie om jongeren te willen helpen is zeker zo belangrijk. Ze te laten voelen dat ze er mogen zijn. Dat is altijd zo geweest, zowel honderd jaar geleden als tegenwoordig. Wat zijn de momenten (geweest) dat je merkte: voor deze jongen/dit meisje doe ik er echt toe? Of ging er ook wel eens iets mis?

Leren van elkaars voorbeeld

Eerst is er maar één voorbeeld, je ouders. Dan kom je als kind bij een vriendje en denk je: “Hé, zo kan het ook”. Op hun beurt kunnen ouders leren van jeugdzorgwerkers en kijken die weer af bij docenten, collega’s en de leiders van jeugdzorg. Zo zijn we altijd voorbeeld voor kinderen, hoe ons leven ook verloopt. Met dit project hopen we te laten zien dat helpen van kinderen in de knel – vroeger en nu – onlosmakelijk verbonden is met de inzet van jeugdzorgwerkers voor deze kinderen, ongeacht de maatschappelijke realiteit van het moment.

Het verhaal van Björn

Björn Rommens woonde in crisiscentrum Lange Bedde Breda, in een pleeggezin, in Lievensberg Bergen op Zoom, Edward Poppe Etten Leur en in zelfstandigheidstraining Roosendaal. Hij is nu communicatie-adviseur en fractievoorzitter van de PvdA in de gemeenteraad Roosendaal.

Wat betekende jeugdzorg voor hem?

Ik was niet blij dat ik uithuis ging. Maar het moest wel, want het ik was volgens mij ouders onhandelbaar. Ik was lang boos dat ik uithuis was geplaatst. Het kantelpunt was het gesprek met mijn casemanager toen ik 15 was. Zij legde uit dat ik nooit meer thuis kon wonen. Toen ging ik zien dat alleen ík iets kan maken van mijn leven en de wereld rond mij.

Ik ben toen in de weer gegaan om mijn leven binnen de jeugdzorg er beter uit te laten zien, maar ook dat van anderen. Daarom heb ik mij opgegeven voor de jongerenraad van mijn instelling. Eenmaal zelfstandig werd ik daar zelfs voorzitter van de cliëntenraad.

Nu ben ik 28 jaar, heb ik weer goed contact met mijn ouders en doe ik wat bij mij past: belangen van jongeren vertegenwoordigen in de Roosendaalse politiek. Dat is mijn succes en daar ben ik trots op. Ik doe mee aan dit project om ouders en kinderen in de jeugdzorg van nu te laten zien dat er na alle ellende echt nog hoop op een goede toekomst is.

Luister ook naar zijn uitgebreidere verhaal in de podcast van Lievensberg

Het verhaal van Edith

Edith van Damme werkte van 1972 tot 2007 als groepsleider in de crisisopvang en het leefgroephuis van Lentehof aan de Ceresstraat in Breda, en is nu met pensioen.

Mijn slogan is: Investeren in kinderen is maatschappelijk gezien één van de beste dingen die je kan doen! Dat zit meestal in kleine dingen en eenvoudige gebaren. Met nette kleding en gepoetste schoenen naar school, een school in de buurt. Meelopen met de avondvier- daagse en dat ik er dan op de laatste avond stond met bloemen. Maar ook dat ik een oude te kleine pyjama, die een kind van thuis had meegekregen, omtoverde in een knuffel. Of een carnavals outfit maakte. En niet te vergeten gewoon naar zwemles en naar scouting samen met gezinskinderen. Een hoogtepunt waren de vakanties. Verder is de persoonlijke aandacht en de betrouwbaarheid van essentieel belang Ik denk dat de kinderen van toen dat vast en zeker nog weten. Afspraken nakomen, naar de ouderavond, naar de musical en een felicitatie op je verjaardag. Ik hoop dat ik (samen met anderen) voor de kinderen van toen het verschil heb kunnen maken en een bijdrage heb kunnen leveren aan positieve herinneringen in een voor hen lastige periode.

Wat gaan we doen met die verhalen?

De herinneringen van (oud) cliënten of (oud) jeugdzorgwerkers willen we voor een breed publiek toegankelijk maken bij vijftien historische locaties in West-Brabant met een jeugdzorggeschiedenis (zie 15 Locaties). Bij die locaties komen herinneringsborden met QR codes om de verhalen als korte podcasts te beluisteren. Dat kan ook via onze website en er komt een radiodocumentaire.

Meedoen?

Dit project is opgezet door (oud) cliënten en (oud) medewerkers in de jeugdzorg in West-Brabant.

Iedereen met jeugdzorgervaring in West-Brabant kan meedoen, ook zonder relatie met de 15 locaties. Geef je op op geschiedenis.jeugdzorg.wb@gmail.com 

Vermeld dan svp ook wanneer je op welke locatie hulp hebt gehad of gewerkte hebt, en waar we je kunnen bereiken voor een interview.

We horen het ook graag als je een ander kent die wil meedoen.